Yüreğimin içinde birikmiş geçmiş, öyle çok yer kaplıyor ki... Boşalt, boşalt bitmiyor. Ya ben kaşıkla deniz boşaltıyorum ya da okyanus saklamışım yüreğime haberim yok. Boşalacak bir gün. Boşaldığında ya çok boş kalırsam diye korkuyorum artık. Biliyorum, yalnız değilim ve olmadım hiç. Ne kadar yalnız kalmak için kaçsam da zaman zaman, hep şarjım bağlıydı sanki. Hâlâ enerjisini benden esirgemeyen ailem, dostlarım iyi ki varsınız. Ve şimdi zamanı artık. Beni insan yapar mısınız? Çığlıklar attırır mısınız bana? Bir kum torbası bulup ellerim patlayana kadar yumruklamamı sağlar mısınız? Ağlamaktan gözlerim kocaman yuvarlaklar içinde saklı kalan birer çizgi olana kadar omuzlarınızı açar mısınız? Şimdi Dolunaylar olacak hayatımda. Bir sürü git-gel ve temizlenecek kalbimin kumları... Sonra serilip birlikte, yüreğimin güneşinde dinleneceğiz